Tolerant Nederland
Hoe tolerant is Nederland nou daadwerkelijk? Dit is de vraag die ik mijzelf, zo’n tien weken geleden tijdens het opstarten van dit blog, stelde. Natuurlijk wist ik toen ook wel dat ik me iets afvroeg waar niet één correct antwoord op gegeven kon worden, en zo zwart-wit probeer ik dit hele vraagstuk dan ook niet te bekijken. Maar bovenal wist ik: ik kan deze vraag niet in mijn eentje beantwoorden. Ik maak zelf geen onderdeel uit van de LHBT-gemeenschap, en al was ik dat wel, dan zou ik nog niet kunnen spreken voor één hele community. Dus zocht ik ‘hulp’ van mensen die, op wat voor manier dan ook, onderdeel uitmaken van de LHBT-gemeenschap, en stelde ik ze de vraag: hoe tolerant is Nederland nou daadwerkelijk?
Het aantal stichtingen, organisaties of instellingen waarmee ik heb gesproken of waarmee ik contact heb gezocht: het zijn er tálloze. Het aantal mensen dat zich inzet voor de LHBT-gemeenschap: haast ontelbaar. Goed dat ze er zijn, geweldig om te zien dat er zo ontzettend veel mensen zijn die zich hard maken voor LHBT-rechten in Nederland. Dat het er kennelijk nog zoveel móeten zijn is echter een punt wat ik moeilijk kan negeren. Begrijp me niet verkeerd: ik heb in de afgelopen weken gesproken met talloze mensen die zich, vaak volkomen vrijwillig, inzetten voor de rechten van de ‘regenboog community’. Het enige wat ik voel voor deze mensen is respect, soms zelfs ontzag. Ik ben op bijzondere locaties geweest en heb met mensen mogen spreken die zich al weken, maanden en soms zelfs jaren compleet onzelfzuchtig hard maken voor deze gemeenschap. Soms waren ze er zelf onderdeel van, soms niet. Maar is het énorme scala aan pro-gay organisaties tegelijkertijd niet een illustratie van de nog niet volledig voltooide emancipatie van LHBT’s in ons land? Geweldig dát het er is, tegelijkertijd jammer dat het er nog móet zijn.
Is het enorme scala aan pro-gay organisaties tegelijkertijd geen illustratie van de nog niet volledig voltooide emancipatie van LHBT’s in ons land?
Toch lijkt het overheersende gevoel omtrent de tolerantie onder de meeste mensen die ik mocht interviewen positief. Met wie ik sprak? Onder andere met Riena en haar transgenderdochter Esmee. Riena benadrukte hoe blij ze was met het feit dat haar dochter in Nederland is geboren en is daarmee niet de eerste persoon, binnen of buiten de LHBT-gemeenschap, die ik zo’n soort uitspraak heb horen doen. Ja, bevestigden veel van de homo’s, lesbiennes, biseksuelen of transgenders die ik sprak voor mijn blog: Nederland is een fijn land waarin veel geaccepteerd wordt. Hier kan ik mijzelf zijn en hier voel ik me, ondanks schijntolerantie die hier en daar nog wel eens opduikt, veilig . De interviews die ik deed leken dit in veel gevallen te bevestigen. Ik sprak, zoals ik al noemde, met de tienjarige Esmee. Geboren als jongen, nu een meisje, en kan zijn wie ze is. Stichting Maruf, een stichting die zich inzet voor queer moslims, wordt steeds groter. In kerkelijke kringen is er meer en meer tolerantie tegenover homoseksuelen – om maar een voorbeeld te nemen aan de campagne van de Remonstrantse Kerk waarin wordt benadrukt dat zij ook homo’s trouwen. Homoseksualiteit in de sport wordt volgens de oprichters van de John Blankenstein Foundation alsmaar beter bespreekbaar. En ook kleinere initiatieven, zoals de genderneutrale toiletten, maken in Nederland een opmars.
Na tien weken bloggen ben ik positief. Is ons kikkerlandje, tot in hoeverre ik deze vraag in mijn eentje kan beantwoorden, daadwerkelijk ‘LHBTolerant’? Ja. Is de emancipatie van LHBT’s al volledig voltooid? Nee. Maar daar wordt keihard aan gewerkt.
– Emma.
…………..
LHBTolerant 