De Amsterdamse Stadsdorpen: georganiseerde groepen waarbinnen vijftigplussers uit dezelfde buurt activiteiten kunnen ondernemen, evenementen kunnen organiseren en een beroep op elkaar kunnen doen voor hulp en informatie. Jammer dat het hier vaak ging om hoogopgeleide mensen uit welvarende wijken, vond Ineke Kraus. Daarom richtte zij het Roze Stadsdorp op.
‘Met name voor LHBT’s is een ‘vaste’ omgeving om je heen niet zo vanzelfsprekend,’ legt Kraus uit. ‘Niet elke oudere, Amsterdamse LHBT heeft een familie in de buurt. Dit zijn vaak mensen die in de jaren zestig of zeventig naar Amsterdam zijn gekomen omdat ze in hun eigen omgeving niet konden zijn wie ze waren. Deze mensen zijn inmiddels wat ouder en hebben heel vaak geen kinderen of zijn alleenstaand.’ Maar waar deze groep LHBT’s vaak geen gezin heeft, is er wél sprake van een grote, roze community. Een soort ‘vervangende familie’, meent Kraus. ‘Men organiseert zich in roze verbanden; groepjes, clubs. Toen we het Roze Stadsdorp oprichtten merkten we dat heel veel mensen elkaar onderling al kenden uit andere verbanden of groepen: van het COC, van de Gay Games, et cetera. Het Roze Stadsdorp is dus een grote community die éigenlijk al bestond, maar waarbij iedereen weer samenkomt.’
Toch is het Roze Stadsdorp niet alleen maar gericht op het vormen van een gezellige community. De bijeenkomsten, activiteiten en sociale contacten hebben ook veel te maken met het tegengaan van eenzaamheid. ‘Als je ouder wordt, word je eenzamer. Dat in geldt in principe net zo goed voor hetero’s: er valt vaak een deel van je netwerk weg. Als je dan geen plekken hebt om nieuwe mensen te ontmoeten, vereenzaam je. Met het Roze Stadsdorp willen we dus tevens een nieuwe plek creëren waar mensen contacten kunnen leggen.’ En dat is dan weer nét even ietsje belangrijker voor deze vaak alleenstaande, kinderloze doelgroep.
LHBT zijn is niet voor iedereen binnen het Roze Stadsdorp altijd even makkelijk geweest, weet Kraus. ‘Ik ben zelf van de generatie die in de jaren zestig uit de kast kwam, en toen ging dat eigenlijk al vrij aardig. Maar lesbische vriendinnen van mij, die bijvoorbeeld een jaar of tien ouder waren, hadden het een stuk zwaarder. Als zij bijvoorbeeld voor hun werk naar een sociaal evenement moesten, gingen ze samen met een homostel. Twee aan twee.’ Maar ook vandaag de dag is LHBT-tolerantie niet altijd even vanzelfsprekend, merkt Kraus op. Niet iedereen uit de oudere LHBT-groep voelt zich overal even geaccepteerd. ‘Ik merk bijvoorbeeld dat het voor veel Roze Stadsdorpers uitmaakt wáár in Amsterdam ze wonen. Veel homo’s die in Nieuw-West wonen zijn daar nauwelijks ‘praktiserend’ gay. Daar wordt het simpelweg veel minder geaccepteerd. Men zegt ook wel eens: wanneer je de stadsring te buiten gaat, houd je op met roze zijn. Als ze vervolgens weer terug in de stad komen, zijn ze weer roze. Helaas is het dus echt niet zo dat iedereen altijd zichzelf kan of durft te zijn. Jammer.’
Het Stadsdorp bestaat nu anderhalf jaar en heeft, naast de aanmeldingen die nog steeds iedere week binnenkomen, momenteel zo’n vijfhonderd leden. De maandelijkse borrels worden bezocht door een groep van zo’n zeventig mensen. Meer informatie vind je op www.rozestadsdorp.amsterdam
Foto’s: DailyHotel, Ineke Kraus
LHBTolerant 